In september startte eindelijk de ruwbouw. Toch enkele weken later dan gepland, omwille van iets met leidingen en Fluvius maar ik weet het zelf al niet meer. Zo gaat dat dan.
Ik weet wel nog dat ze elke dag om 6u45 stipt startten. Iemand een idee warom de bouwsector collectief zo vroeg start? Dat is zeer onpraktisch want de rest van de wereld ligt nog te slapen. Inclusief de architect, waardoor je twee uur moet wachten eer je die kan bellen als er iets niet duidelijk is. Ik weet ook al niet meer wat. Het is alleszins opgehelderd geraakt.
Een betonplaat
Eerst en vooral werd in Martha haar kattenbak een betonplaat gegoten. Een betonplaat is dus geen plaat he mensen. Ik vond dat ook verwarrend. Het is een laag beton die ze erin kappen als basislaag voor je vloeropbouw. Intussen lagen daar ook al de nodige afvoerbuizen.
Verder heb ik daar weinig gevoelens bij. Het vervelende was wel dat we enkele dagen niet thuis konden slapen, want die verrekte hal is het middelpunt van ons huis.
Die beton was niet het enige obstakel van aangenaam wooncomfort, want wij hadden als maniakken alle bewoonde kamers afgeplakt met tape en plastic. Iedereen die het kan weten waarschuwde ons voor stof, veel stof, overal. Dat bleek niet gelogen. Wij sliepen dus een weekje bij mijn schoonouders tot het bouwstof was gaan liggen.
Van donkere living naar minder donkere parochiezaal
Ik vermeldde nog maar 47 keer dan onze living best donker was, wegens middenin het huis en donkere plafond. De benedenverdieping pakken we pas in een volgende fase grondig aan, maar we wilden wel al de muur openbreken naar de ruimte ernaast. Daar is een raam naar de tuin. We hadden namelijk het baanbrekende idee dat het wel aangenaam is om in je living naar buiten te kunnen kijken. Visionair, ik weet het.
Licht!
De helft van die muur, een dikke 3 meter, ging er dus uit. Het resultaat is als bij wonder niet plots een moderne open living, maar een ruime parochiezaal. Ook leuk.
Maar jongens toch, content dat ik hiermee ben. Dat gaat zoveel licht brengen in ons leven.
Zeg niet te gauw, ’t is weer een schouw
Intussen hebben we de schouw afgebroken, dat helpt wel tegen het parochiezaalgevoel. Helaas is er een lelijk stuk cementpleister (?) tevoorschijn gekomen met een barst in en wat vocht op (condens want die schouw is een koudebrug?). Daarmee weten we nog even niet goed wat doen.
Doorgang naar de zolder
Boven moesten er ook een paar gaten gemaakt worden. Een voor-foto heb ik niet, want het was daar pikkedonker.
De zuidelijke helft van de bovenverdieping was nog volledig onafgewerkt en enkel toegankelijk via een klein trapje. Er moest dus een gat komen tussen de twee helften van de verdieping, zodat we via de gewone trap, in het noordelijke deel, ook in de zuidelijke helft geraken.
Er werd ook een groot gat gemaakt in een tussenmuur daar.
Nieuwe raamopeningen
In de gevel zijn tot slot 2 raamopeningen gemaakt, elk voor een slaapkamer. We hadden een klein paniekske toen we zagen dat ze 4 gaten in de gevel hadden gemaakt. Onze schonen baksteen! We stuurden zelfs een ‘boze’ mail naar de aannemer. Schaamtelijk, want blijkbaar kan dat niet anders voor de stabiliteit. En ze hebben het echt heel proper weer dicht gemetst, in het juiste legverband (dat is het ‘motief’ waarin de stenen gemetst zijn).
Ik leerde niet alleen dat een betonplaat (nog) geen plaat is, maar ook dat Marian een mannennaam is in het Pools. Dat was de ploegbaas van de aannemer. Zeer sympathiek. Dit terzijde.
Next up
Regenputten! Sterfputten! Chape! Dakperikelen!
De Heitenhoeve 
Plaats een reactie