Toen we exact een jaar geleden, in mei ’20, een bod deden op het huis, was het plan dat we ergens in november de sleutel zouden krijgen. De verkopers hadden een nieuwbouwappartement gekocht dat tegen die tijd opgeleverd zou zijn. Maar zoals dat gaat met (ver)bouwplannen, liepen die vertraging op.
Verhuizen en bevallen in hetzelfde weekend?
Ergens in juni tekenden we de compromis en was de mogelijke verhuisdatum al opgeschoven naar het weekend van 7 februari. Intussen hadden we ook een positieve zwangerschapstest in handen, met als uitgerekende datum … 7 februari. Lichte paniek dus.
In het najaar schoof de verhuisdatum 2 weken naar voren, wat niet zoveel verschil maakte natuurlijk. 15 januari kregen we de sleutel, op 23 januari zouden we verhuizen en op 25 januari moesten we de sleutel van ons oude huis afgeven. In het slechtste geval begon ik de 22ste of 23ste te bevallen, en dan zou de verhuis zonder ons moeten kunnen gebeuren. Extra beperking: door de coronamaatregelen mochten er maar 4 mensen tegelijk bezig zijn (in open lucht).
Stap 1: op tijd beginnen
Een bevalling kan je niet plannen maar een verhuis wel, dus dat deden we. ‘Dankzij’ corona hadden we niet veel anders om handen. We gingen mooi op tijd in het najaar al aan de slag, toen ik nog in staat was dozen te heffen en in kasten te duiken.
Stap 2: uwe rommel uitmesten
Wij hebben vrij veel spullen, naar het schijnt. Oude cursussen, flippo’s, vormingsmateriaal, boeken en vooral héél veel kleren (ik dan toch). Dat laatste was alvast gemakkelijk: alles waar geen zwangere buik/boezem in past, kon ik inpakken. Dat was al een doos of 20.
Opruimen is ook: veel dingen wegdoen. If it doesn’t spark joy, bring it to the kringloopwinkel. Of to the containerpark. Alles op Vinted of – nog erger – Facebook Marketplace zetten, dat vond ik veel te veel gedoe. We laadden dus gewoon onze auto vol afgekeurde kleren, boeken en andere prullaria en reden ermee naar de kringwinkel. Klaar.
Wat overbleef (onder andere de flippo’s!) werd mooi gesorteerd. Want dat is toch het irritantste aan een verhuis: alle dingen die geen duidelijke categorie hebben. Op het einde zit je dan met 5 dozen zonder duidelijk bestemming -losse papieren, wat kabels en een paar oude postuurkes. Dat doet me eraan denken dat ik eens een verhuisbingo moet maken. Edoch, bij ons niets daarvan: alle vage shit zat tijdig in een mooi gelabelde doos. Dat sluit naadloos aan op de volgende stap …
Stap 3: labelen voor dood
Alles moest indien nodig zonder onze aanwijzingen in de juiste kamer terechtkomen. Je wilt niet met een pasgeboren baby terugkeren uit het ziekenhuis, en een living aantreffen vol gedemonteerde meubels en stapels dozen.
Elke ruimte kreeg een code: A1 tot A10 beneden en B1 tot B3 boven. Op elke doos en elk meubelstuk plakten we een etiket met de bijhorende code. Een extraatje: de dozen met de essentials (badkamerspullen, ondergoed, kook- en eetgerei …) kregen een groot uitroepteken. In het worst case scenario zouden Wims mama en zus die dozen al uitpakken voor ons.
Stap 4: goe stapelen
Er mocht maar 1 iemand ons huis in, dankzij corona. Heel handig om een huis met 2 verdiepingen leeg te halen. De weken voor de verhuis liep Wim dus duizend keer naar boven en beneden, zodat alle (ja, alle) dozen in de living stonden aan de straatkant, klaar om door het raam te steken. Heel gezellig leven, zo.
De avond vooraf kwam er nog een goede ziel (danku Yannick) helpen om ook alle meubels alvast beneden te zetten.
En al die tijd zat ik gewoon zwanger te wezen in de zetel (er was nog een klein beetje plaats).
Stap 4: ook uw huis goed labelen
Opdat onze verhuizers die netjes gelabelde dozen ook in de juiste kamer zouden zetten, was duidelijke signalisatie ter plaatse belangrijk. Elke deur kreeg een papier met de code erop. We duidden zelfs aan op de voor- en achterdeur welke kamers je ermee kon bereiken, om het door-elkaar-geloop te beperken. In elke kamer hingen we vervolgens een plannetje met waar alle meubels moesten komen. Dat lijkt pietluttig, maar opnieuw: hoogzwanger was ik compleet nutteloos.
Stap 5: ne retestrakke verhuis
Dankzij dat manisch gelabel ging die verhuis (én het uitpakken) lekker vlot. Het is ook handig, want nu spreken we gewoon over ‘den B2’ in plaats van ‘de kamer recht voor u als ge de trap op komt’.
Ikzelf heb uiteraard weer geen poot uitgestoken, en maar goed ook. Want amper 3 dagen later, toen ik voorzichtig wat kleren uit dozen haalde, brak mijn water. Grappig, want ik was me net aan het afvragen of ik het nog de moeite was om zwangerschapskleren in de kast te leggen. Soms lossen dingen zichzelf op (maar een verhuis alvast niet).
De Heitenhoeve 
Plaats een reactie